คือ ใช้กาวช้างธรรมดาอ่ะแหล่ะครับ ทาเคลือบส่วนที่หลวมๆเอา
ทีนี้ ถ้าอยากจะแก้ปัญหา เราต้องว่ากันที่ต้นตอของปัญหาก่อนอ่ะครับ
ที่มาของความฝืด หรือความแน่นของจุดขยับ มันก็มาจากสูตร Action = Reaction น่ะแหล่ะครับ
เรามาคุยกันแบบหลักสูตร Static กับฟิสิกส์เบื้องต้นกันเลย คือพูดทุกอย่างด้วยแรง
ทีนี้ การขยับ นั่นคือเราออกแรงดันชิ้นส่วน รวมไปถึง พวกน้ำหนักตัวต่างๆ นั่นก็คือแรงนั่นเอง นั่นคือ อันที่จริง ชิ้นส่วนทุกชิ้นมันมีแรงมากระทำในตัวมันเองตลอดอยู่แล้ว แรงพื้นฐานที่สุดก็แรงจากน้ำหนักตัวมันนั่นแหล่ะ
ทีนี้ มันมีแรงมากระทำต่อชิ้นส่วน เช่น แรงน้ำหนักตัวถ่วงให้ล้ม สาเหตุที่มันยังคงรูปเดิมไม่ล้ม หรือทรุดไปตามแรง เนื่องจากมันมีรแงมาต้นแรงที่ว่านั่นน่ะแหล่ะครับ คือความแน่นของข้อต่อ
ถ้าแรงที่ข้อต่อล็อคกันเอง มีมากกว่าแรงโน้มถ่วงที่กระทำต่อชิ้นส่วน ชิ้นส่วนก็จะแข็งแรงไม่เอนไปตามน้ำหนักแรงโน้มถ่วง
ในทางกลับกัน ถ้าแรงของข้อต่อนั้นน้อยกว่าแรงโน้มถ่วง นั่นคือมันจะล้มตามแรงโน้มถ่วงแน่ๆ หรือที่เราเรียกว่าหลวม
โมเดลจะข้อต่อแน่นหรือหลวม ขึ้นกับแรงบีมหรือแรงต้านทานการเคลื่อนที่ของข้อต่อล้วนๆ
ทีนี้ ข้อต่อโมเดลเรามีสองแบบได้แก่ แบบจุดขยับพลาสติก และจุดขยับแบบจอยย์
แรงต้านทานของข้อต่อ เกิดจากการ บีบ ของข้อต่อต่างๆ เช่น จุดขยับแบบรูท่อ จะเกิดจากการขบกันของตัวรูตัวเมียและแท่งตัวผู้
สมมุติว่า รูหมุน มันกว้าง 3 มิล แต่เดือยเสียบ มันหนา 3 มิล พอดีเป๊ะ แรงเสียดทานมันจะน้อย เพราะรูมันเท่ากันพอดีเป๊ะ
แต่ทั้งนี้มันขึ้นกับพื้นที่ผิวสัมผัสด้วย ยิ่งพื้นที่สัมผัสกันเยอะเท่าใหร่ แรงเสียดทานมันก็ยิ่งเยอะ ตามฟิสิกทั่วไป แรงเสียดทานเอาแอเรียคูณค่ามิว
ทีนี้ถ้าเราอยากให้แน่น ทางแก้คือ ทำให้แกนตัวผู้มันใหญ่ขึ้น เช่น รู 3 มิล แต่แท่งเสียบ หนา 3.1 มิล พอยัดเข้าไป รูมันจะพยายามคงรูปเดิมของตัวมันเอง มันเลยมีแรงต้านมากระทำที่เดือย ทำให้เดือยโดนบีบแน่นขึ้น ผลคือข้อต่อแน่นขึ้น
ยิงชิ้นส่วนขบกันมากเท่าใหร่ ความแน่นมันก็ยิ่งมากเท่านั้น แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น แรงที่เกิดขึ้นเกิดจากแรงต้านการเสียรูปของวัตถุ ดังนั้นถ้าแรงที่กระทำมากเกิดไป ผลคือแตกครับ
เช่น รูหนา 3 มิล แต่พลาสติกหนาแค่ 1 มิล เอาแกนใหญ่ 3.3 มายัด ผลคือรูที่หนาแค่ 3 มิลอาจจะแตกไปเลยก็ได้ ทั้งนี้ทั้งนั้นขึ้นกับค่าความยืดหมุนของวัตถุ
ทีนี้ ข้อต่อเสื่อม เกิดมาจากอะไร
1. วิศวะกรออกแบบพลาดเอง อันนี้แก้กันเอาเอง เจอได้ทั่วไป ตามประสางานเร่ง ออกแบบตามคู่มือ ไม่ได้เช็คสภาพงานจริงว่าใช้ได้หรือไม่ ออกแบบไปสั่วๆเอาตัวรอดไปก่อน
2. ข้อต่อสึก ดังที่บอกว่า ถ้าชิ้นส่วนขบกันจนเกิดความแน่น เช่น รู 3 มิล แกน 3.1 มิล ถ้าขยับมากๆ มันจะเกิดแรงเสียดสีกันขึ้น ผิวพลาสติกถ้าแกรดไม่ทนแรงเสียดสี ผิวมันจะแหลกไปเรื่อยๆตามการหมุน แรกๆอาจจะ 3.1 มิล ขยับไปซัก 100 ครั้ง ผิวอาจจะสึกไปเหลือ 3 มิล จนมันหลวมไปเลยก็ได้ มันเกิดจากจุดขยับพวกพลาสติกธรรมดาที่ไม่ทนต่อแรงเสียดทานเอาซะเลย ดีขึ้นมาหน่อยก็ ABS ดีสุดนี่ POM พอเห็นได้ในของเล่นเกรดดีๆหน่อย แต่ไม่ได้เอามาใช้กับงานโมเดลนัก เพราะมันพ่นสีไม่ติด ต้องใช้สีพ่นแบบพิเศษเฉพาะ
3. เบ้ารับสึก ส่วนมากเกิดจากพวก จอยย์ยาง ที่ใช้บอลจอยย์ คือมันแน่นเพราะเบ้ายางมันรัดบอลจอยย์ แต่ทีนี้เนื่องจากยางมันมีคุณสมบัติที่นิ่ม ขยับมากๆ มันจะเริ่มเสียรูป เบ้าที่รัดแน่นขึ้น มันจะรัดน้อยลง ผลคือจอยย์หลวมขึ้นมา
เบ้ากลมๆที่เบ้ารับเป็นยาง ส่วนนึงคือเป็นเพราะดึงเข้า ดึงออกมากๆ ทำให้เขี้ยวล็อคเบ้าหลวม
นึกภาพตัว C O โดยที่ C เป็นยางและO เป็นพลาสติกแข็ง
ถ้าเอา O ยัดลงไปใน C แล้วดึงเข้าดึงออกบ่อยๆ C ที่เป็นยางนิ่มจะเสียรูปจนกลายเป็น U ทีนี้พอเอา O ยัดเข้าไป มันจะไม่ล็อคแล้ว
ทางแก้คือขยายขนาด O ให้ยัดเข้าไปแล้วแน่นตามเดิม แต่ถ้าเล่นมากๆอีกมันก็จะเริ่มหลวมอีกเราพมันก็ยัดกันไปจนเบ้าเสียรูปเหมือนเดิม
ทางแก้อีกทางก็ เอาผนังอย่างอื่นมาช่วยบีบให้ U กลายเป็น C เหมือนเดิม โมเดลหลังๆมันออกแบบให้พวกเบ้ายาง มีผนังพลาสติกหุ้มด้านนอกหมดเพื่อช่วยบีบกันเบ้ายางเสียรูป
ทีนี้หลักๆ มันจะเกี่ยวกับขนาด เวลาเพิ่มขนาดเพื่อให้เกิดแรงต้านของข้อต่อต่างๆ เราจึงนิยมใช้กาวช้าง เพราะ
1. กาวช้าง ถ้าแห้ง มันจะทิ้งคราบกาวเสมอ เช่น แกน 3 มิล ถ้าทากาวช้างบางๆ พอแห้งสนิทอาจจะเหลือเนื้อใสๆ แข็งๆ บางๆพอดี ทำให้แกนหนาขึ้น ข้อต่อเลยฝืดมากขึ้น
2. เนืิ้อกาวช้าง ทนแรงเสียดสีดีมาก นี่เป็นเหตุผลักๆเลยที่เลือกกาวช้างมาทาข้อต่อ เพราะผิวมันแข็งกว่า ABS ซะอีก เราๆท่านๆ ที่เอากระดาษทรายขัดกาวช้างกันประจำคงจะพอรู้ดี ว่ามันขัดยากกว่าพลาสติกธรรมดาซะอีก
วิธีใช้ก็ค่อยๆทาบางๆ ทีละนิดแล้วค่อยๆลองเสียเอา ถ้าทางมากๆอาจยัดหลวมแตกได้
ส่วนความผิดพลาดจากการออกแบบ เช่น ใหล่ของเบอร์นนิ่งกันดั้ม อันนี้เล่นยากเฮะ มันต้องแก้ที่โครงสร้างกันเลย
